Edgar (II) "Wygnaniec, Atheling" Cerdicingas (urodzony przed 1058 rokiem, przypuszczalnie między 1053 a 1056 rokiem, może na Węgrzech, zmarł po 1125 roku, prawdopodobnie w 1130 roku) herb
Syn Edwarda "Wygnańca" Cerdicingas, tytularnego króla Anglii, adoptowanego przez Edwarda III "Świętego, Wyznawcy" Cerdicingas króla Anglii i Agafii (Agaty) [Rurykowicz Kijowska?] Billungen, najprawdopodobniej była córką Liudolfa Billungen, grafa von Braunschweig, grafa Fryzji i Gertrude von Nordgau [może była córką Włodzimierza I "Świetego, Wielkiego" Rurykowicza, księcia nowogrodzkiego, wielkiego księcia kijowskiego i Adelii Konradiner von Öhningen, córki Konrada I Konradiner von Öhningen księcia Szwabii i Rechlindy Liudolfing Niemieckiej].
Król Anglii od 15 października do 10 grudnia 1066 roku (niekoronowany), pretendent do tronu Anglii od 5 stycznia do 15 października 1066 roku i od 10 grudnia 1066 roku do około 1125 roku.
Ostatni członek rodu królów anglosaskich z dynastii Wessexu. Zwany Athelingiem, urodził się przed 1058 rokiem, przypuszczalnie między 1053 a 1056 rokiem (może na Węgrzech). W 1057 roku został mianowany przez króla Edwarda III "Wyznawcę" swoim następcą. Po śmierci Harolda II pod Hastings, 15 października 1066 roku witan zebrany w Londynie (zgromadzenie możnych świeckich i duchownych) obwołał Edgara królem Anglii, nie zdołał on jednak doprowadzić do swojej koronacji i jeszcze w grudniu tego roku zrzekł się praw sukcesyjnych na rzecz Wilhelma "Zdobywcy", po szybkim działaniu i po rezygnacji kolejnych stronników, m.in. arcybiskupa Canterbury Stiganda.
Opuszczany przez kolejnych możnych Edgar skapitulował przez "Zdobywcą" w Berkhamstead pod koniec listopada lub na początku grudnia 1066 roku. W 1067 lub 1068 roku wraz z matką i siostrami przeniósł się na dwór szkocki.
Z okresu krótkiego panowania był znany jest tylko jeden akt wydany przez Edgara jako króla. Było to zatwierdzenie wybranego przez mnichów nowego opata klasztoru w Peterborough.
Wilhelm traktował Edgara z szacunkiem. Ten początkowo był mu wierny, ale w 1068 roku wsparł rebelię earlów Edwina i Morcara. Po stłumieniu rebelii uciekł do Szkocji, na dwór Malcolma III, który w 1069 roku poślubił siostrę Edgara, Małgorzatę. Zobowiązał się również wspierać pretensje Edgara do angielskiej korony. Edgar doszedł również do porozumienia z innym pretendentem, królem Danii Swenem II.
Połączone siły szkocko-duńskie zaatakowały Anglię w 1069 roku i zdobyły miasto York. Wilhelm zareagował błyskawicznie i ruszył na północ pustosząc tereny na trasie swojego marszu. Opłaceni Duńczycy wycofali się, a Edgar uciekł do Szkocji. Przebywał tam do 1072 roku, kiedy to groźby Wilhelma wobec Malcolma skłoniły tego ostatniego do zaprzestania popierania sprawy pretendenta. W 1074 roku Edgar zawarł ostatecznie pokój z Wilhelmem i stał się lojalnym członkiem anglo-normańskiego dworu.
Po śmierci Zdobywcy w 1087 roku Edgar wsparł jego najstarszego syna Roberta II "Krótkoudego". Tron Anglii zdobył jednak młodszy syn Wilhelma, Wilhelm II "Rudy". Edgar ponownie musiał uciekać do Szkocji. W 1091 roku wsparł swojego siostrzeńca, Edgara, w walce z jego stryjem Donaldem III o tron Szkocji (Edgar został królem w 1091 roku). W 1091 roku wynegocjował pokój pomiędzy królem szkockim Malkolmem III a królem Anglii Wilhelmem II "Rufusem", na którego dworze pozostał.
W 1097 roku został wysłany z powrotem do Szkocji w celu osadzenia na tamtejszym tronie własnego siostrzeńca i imiennika. Około 1098 roku wyruszył w pielgrzymkę na Wschód. Zatrzymał się jednak w Konstantynopolu i wstąpił do gwardii wareskiej, gdzie służyło już wielu anglosaskich emigrantów. Cesarz Aleksy I Komnen postawił go wkrótce na czele floty i wysłał go z zadaniem pilnowania krzyżowców i zbierania informacji o oblężeniu Antiochii.
Po powrocie do Europy związał się z dworem Roberta "Krótkoudego". W 1106 roku poparł roszczenia do tronu Anglii Roberta "Krótkoudego", najstarszego syna Zdobywcy, i po klęsce pod Tinchebray w dniu 28 września 1106 roku przebywał przez pewien czas w niewoli króla Henryka I. Henryk wybaczył mu jednak i obdarował włościami w hrabstwie Hertfordshire. Około 1120 roku wybrał się w podróż do Szkocji.
Wiadomo, że Edgar żył jeszcze w 1125 roku, ale zmarł niedługo później. Zmarł po 1125 roku, prawdopodobnie w 1130 roku, jako ostatni znany potomek dynastii saskiej z Wessexu. Miejsce jego pochówku jest nieznane.
Nie stwierdzono zapisu, że Edgar kiedykolwiek był żonaty. Jednak w 1157 roku ukazały się relacje, że może on mieć potomków. Jeśli to prawda, to jest prawdopodobne, że byli oni z poza małżeńskiego potomstwa, ponieważ nie ma zapisu o ich potwierdzeniu do tronu Anglii. Wzmiankowany w 1157 roku "Edgar Atheling" mógł być jego wnukiem, co sugerowałoby istnienie męskiej linii potomków Edgara, wywodzącej się przypuszczalnie od jego (nieślubnego) syna. Nie są znane żadne bliższe szczegóły.
Żródła:
Edgar II Atheling w "WikipediA"
EDGAR atheling w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Edgar Atheling w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - Od Edgara do Elżbiety II - wsztscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
26-07-2020